👋 Hallo, Ed en Chris hier. Het hier en nu is een moment dat eeuwen beslaat. In de Atlas van het Lange Nu schrijven we daarom over historische onderstromen, maatschappelijke denkramen, speculatieve verbeeldingen en onderbouwde toekomstscenario’s.
Een belangrijk medium binnen de speculatieve kunsten waar we het hier nog maar weinig over hebben gehad is gaming. En dat is een grote omissie, want games zijn misschien wel de grootste speculatieve kunstvorm die er is. Daarom deze week een eerste voorzichtige amateurpoging in dit domein, want echte hard-core gamers zijn we niet (of niet meer in elk geval). Aanleiding is dat we, of eigenlijk vooral Edwin, de afgelopen weken een fijne solarpunk game ontdekten: de ecologische regeneratie-game Terra Nil.
Verder nemen we de komende twee weken even vrij, en geven we onszelf wat ruimte om op te laden en het wat rustiger aan te doen. Begin mei zijn we weer terug. Om de komende weken, en eventueel ook de meivakantie door te komen hebben we een lijstje prikkelende games opgesteld waarin je kennis kan maken met hoopvolle toekomsten, alternatieve realiteiten, solarpunk vibes en troostrijke solidariteit.
— SPECULATIVE PECULIARS —
De troostrijke reis van woestenij naar bruisende biotoop
🌱
Terra Nil is een spel waarin je desolate uitgeputte woestenijen moet reanimeren tot levende en biodiverse landschappen. Het is eigenlijk een soort omgekeerde versie van Sim City; in plaats van een lege kaart vol te bouwen met infrastructuur, industrie en bebouwing, trek je het gif uit de grond, breng je de waterkringloop weer op gang en herstel je ecosystemen.
Joost Vervoort, onderzoeker transformatieve verbeelding aan de Universiteit Utrecht en van oorsprong ecoloog, schrijft:
‘From as long as I can remember, I’ve felt a deep love for the natural world, for life, for the complexity of ecology. As a child I learned to read through books about ecology and evolutionary history. I used to go out into nature with friends, bird watching or collecting old animal bones. We used to make exploration trails or exhibitions of cool materials. Some of my best childhood memories are about being interested and curious about the natural world, being immersed in it.
I feel like Terra Nil taps into that deep love for ecology through everything — the game play systems, the visuals, the music and sounds. And I believe this is important, because I think the game might be able to kindle this love for ecological flourishing in players where it maybe didn’t exist before — and re-kindle it in others who have forgotten about it. The deeply felt sense that nurturing non-human life is good is conveyed so amazingly and fully.’
Hoewel ik niet opgeleid ben als ecoloog, voelde ik zeker ook de vibes die hij beschrijft. Het tot leven wekken van dood landschap is een troostrijke ervaring. Wanneer bloemen, koralen en kortmossen terugkomen maakt dat ergens in je brein gelukstofjes aan. En wanneer er weer schildpadden, sneeuwuilen en flamingo’s neerstrijken in teruggebrachte biotopen dan voelt dat inderdaad als een high score. Niet eentje die per se met je spelvaardigheden te maken heeft, maar misschien meer alsof je kosmische karmapunten krijgt.
In zijn recensie van de game merkt Vervoort wat interessante zaken op:
🏔️ Vaak is de rol van natuur in 4X strategiespellen (Explore, Expand, Exploit, Exterminate) dienend aan de mens als grondstof, of ter decoratie of vermaak, terwijl in Terra Nil het echt natuur voor de natuur is. Na het regenereren van een landschap, wanneer de natuur weer zelf kan reguleren, moet je al je infrastructuur en bebouwing ontmantelen en vlieg je uiteindelijk weg zonder een spoortje van menselijke beschaving achter te laten.
🏭 Als kritische noot kan je op Terra Nil echter wel aanmerken dat het de hele regeneratie van de natuur presenteert als een technical fix. Met technologische oplossingen wordt de grond ontgiftigd en het klimaat hersteld. Dit doet denken aan de vertragingstactieken van de fossiele industrie, die inzet op industriële CO2-afvang en -opslag en geoengineering om het klimaat te stabiliseren. Bij nader inzien, dus misschien toch niet zo Solarpunk.
✊ Ook politieke dimensies zijn afwezig. Klimaatrechtvaardigheid, frictie tussen groepen in de samenleving en de (inheemse) bevolking van gebieden, hoe en door wie het betaald moet worden etc. (Dit speelt bijvoorbeeld wel een rol in Half Earth Socialism, een web-based game die we al eens eerder bespraken).
Dat neemt niet weg dat de kracht van de game juist de emotionele en esthetische dimensie van het natuurherstel is, waar andere games van natuurherstel en duurzaamheid eerder een managementprobleem maken dat dienend is aan menselijke belangen.
Hoe dan ook, games kunnen een krachtige motor zijn om de transformaties die nodig zijn voor een duurzame en inclusieve wereld dichterbij te brengen. Dit is precies wat Vervoort onderzoekt in het Anticiplay-project, lees er hier meer over. En dat niet alleen, hij is ook onderdeel van een team dat bouwt aan All Rise, een game waarin je het in een klimaatrechtzaak opneemt tegen de fossiele industrie.
Tot slot een lijstje games waarin je je kijk op een betere wereld kan oefenen, voelen en verkennen.
Cloud Gardens
Een ontspannen atmosferische game waarin je aan je eigen post-apocalyptische diorama’s werkt. Je bouwt en sleutelt aan vervallen stukjes gebouw, straat of een ander klein stukje stad dat je laat overgroeien met verschillende soorten planten die je verzorgt. Best wel Solarpunk eigenlijk.
Everything
Stel dat Bruno Latour tijdens zijn leven een psychedelische ambient game had gemaakt, dan zou het waarschijnlijk op Everything hebben geleken. In dat spel ben je namelijk een ding, en kan je andere dingen worden, relaties met van alles en nog wat aangaan en door alle schaalniveau’s heen reizen. Van een boom, een microbe of een atoom, tot een wolk, een eiland, een planeet of zelfs het universum zelf. Dit alles begeleid met een heerlijke ambient soundtrack en de meditatieve wijsheden van Alan Watts die af en toe uit het niets zijn diepe inzichten met je deelt over het bewustzijn, het universum en het bestaan van alle dingen.
Citizen Sleeper
Tot slot een narratieve game die ik zelf nog niet heb gespeeld, maar die een aanrader is als je onder de indruk was van Anna Lowenhaupt Tsings boek The Mushroom at the End of the World. Joost Vervoort schreef over het spel (en ligt hier ook de link met Tsings boek toe):
‘Citizen Sleeper as a game is truly unique because it focuses not on dystopia or utopia alone; and it doesn’t focus on individualistic heroism. Instead, it focuses on the struggle to create something better in a broken time, and the immense value of community solidarity. The whole game breathes a vibe of connection against the darkness, of fragile life emerging through ecologies of care.
(…)
Citizen Sleeper offers that sense of connectedness and ecology along with a more complicated vibe — and it offers a melancholy hope. It’s a game that seems to say ‘I see your sadness, your hopelessness. Let’s make a life together in the ruins. Perhaps together we’ll find the energy to fight for a better world.’
Fijn weekend en tot over een paar weken,
Edwin & Christiaan
