👋 Dag, Ed en Chris hier. In de Atlas van het Lange Nu duiden we onze veranderende wereld. We doen dit door de bril van de langetermijndenker en de gereedschapskist van de speculatieve maker. Het hier en nu is een moment dat eeuwen beslaat
📆 Maandag 21 november om 20:00 alweer de laatste sessie in het Architectures of Trust drieluik bij Pakhuis de Zwijger. We zullen in gesprek gaan Lisa Talia Moretti (Digital sociologist at Ministry of Justice, UK), Martijn de Waal (Prof. Civic Interaction Design Group HVA) en Tara Karpinski (Researcher Sitiuated Design) over vernieuwingen in democratische cultuur en publiek bestuur en besluitvorming bij kunnen dragen aan meer vertrouwen in onze publieke sfeer. Kom kijken of stream ons hier je huiskamer binnen.
De vorige editie over is hier terug te zien, of als je meteen door wil naar het toekomstscenario, hier.
📆 Vanavond 19 november om 19:30 zal Edwin een presentatie geven op het TIJ Festival in Dordrecht over de kracht van speculatieve verbeelding en dan in het bijzonder die van Solarpunk en Afrofuturism. Je bent van harte welkom, hier meer informatie over tijd en plek.
Toekomstscenario
🔮
Energie is sinds de oorlog in Oekraïne een thema geworden waar we een stuk meer bij voelen dan vroeger. Gillend dure energierekeningen en een opgeblazen gasleiding voor de kust van Denemarken maken opeens duidelijk hoe erg ons moderne leven afhankelijk is van goedkope en overvloedige energie, die voor het merendeel nog steeds opgewekt wordt met fossiele brandstoffen.
Dat het anders moet is zonneklaar, maar hoe, daar lopen de meningen over uiteen. Want inmiddels is het niet enkel een technische discussie meer, maar zijn er vele industriële belangen en politieke overtuigingen in het spel. ‘Windmolens en zonnepanelen ja, maar niet in m’n achtertuin’, ‘nul uitstoot ja, maar geen kernenergie’, ‘waterstof is de toekomst, of toch niet?’ om maar even een paar voorbeelden te geven.
Het liefst zouden we met z’n allen zo snel mogelijk van de fossiele industrie en alle problemen die daaraan vastkleven af willen; de CO2-uitstoot, de vervuiling, de uitbuiting en het geopolitieke machtsspel. Maar dit is makkelijker gezegd dan gedaan, het is namelijk een beetje alsof je de motor moet vervangen terwijl die ondertussen gewoon op volle toeren door moet blijven draaien. Dit proces gaat dus stukje bij beetje, rommelig en asymmetrisch. Zo is er bijvoorbeeld opeens genoeg duurzame energie, maar zit het net plotseling vol.
De allertraagste moloch in deze transitie is uiteraard de fossiele industrie zelf. De dominante strategie daar is tegenstribbelen, ontwijken, vertragen en greenwashing. De enige vraag die van belang lijkt, is hoe lang ze het nog kunnen rekken en hoeveel er nog verdiend kan worden totdat het voorbij is.
In een poging dit narratief te doorbreken begon Edwin samen met industrieel ontwerper Willem van der Sluis bij Foreland Hydromax aan een gedachtenexperiment en onderzoek. Dat leidde tot Exit Strategy, een speculatieve verkenning die in kaart brengt hoe een progressieve exit strategie voor de fossiele industrie eruit zou kunnen zien. Of, anders verwoord, hoe de fossiele sector hun business zou kunnen kantelen en duurzaam en schoon zou kunnen worden.
Om deze exit strategie te verkennen stappen we in de schoenen van een denkbeeldige progressieve oliebaron die het avontuur aan wil gaan: het roer om naar 100% duurzaamheid. Wat zijn de opties?
🔐 Dit artikel is exclusief voor onze betalende leden. Log in of neem een betaald abonnement om verder te kunnen lezen en het maken van de Atlas van het Lange Nu te ondersteunen.
